مَن عِشقِتو بِہ ھَمہ دُنیا نِمےدَم حَتے یادِتُ بِہ کوھُ دَریا نِمےدَم ھیچے دیگِہ نَموندِہ کہ بِگَم تو این چَند وَقت ھَمہ سَعیمو کَردَم کہ برگَردی کِہ باز بیاے پیشَمو مَنو از این کابوس بیدارَم کُنے اَماّ بہ قول خودِت مَن عاشِق تو شُدَم تو عاشِقِ یکے دیگہ... اَزت خوستَم کہ نَری اماّ تو باھام لَج کَردی ازَت خواستَم تَنھام نزاری اماّ تو اعتِنا نَکَردی اَزَت خواستَم حداقَل بہ سوالام جواب بدی اماّ تو آدَم حِساب نَکردی اَزَت خواستَم حُرمَت نِگہ داری اماّ تو پوزخَند زَدی ازَت خواستَم..... بے خیال دیگہ ھیچے مہم نیس مَن دِینَمو تو این عِشق اَدا کَردَم تو این چَند وَقت ھَرچے دیدم دَم نَزَدَم ریختَم تو خودَم... دیدی دیدی رَفتے دِلتو شِکَستَن دیدے ھیچکَس اندازہ مَن دوسِت نَداشت دیدی ھیچ کَس اندازِہ مَن عاشقِت نَبود دیدی ھیچ کَس اندازہ مَن پات واینَستاد فَقَط میخوام بِگَم تو یہ اردیبهشت ماھے نامَردی کہ عِشقِتو دادی بہ پایہ ھَوَس... بِھت قول میدَم یہ روزی خودِت حِس میکُنے کہ با من چہ رَفتاری کَردی... پَشیمون میشے مطمَعِن باش...